BANKI W POLSCE - BANKS IN POLAND

BANKI W POLSCE 
BANKS IN POLAND

BANK PEKAO S.A. 50 LAT

50TH ANNIVERSARY OF THE BANK PEKAO S.A.

O:BANK POLSKA KASA OPIEKI SPÓŁKA AKCYJNA W WARSZAWIE / MONUMENTS OF ZYGMUNT III AND NIKE / 1929 - 1979 / LAUREL LEAFS
R: 50 LAT PEKAO / LAUREL LEAFS / EARTH GLOBE 
SIZE: 5 x 5 CM
MATERIAL: METAL




POMORSKI BANK KREDYTOWY W SZCZECINIE

50-LECIE ODDZIAŁU W GRYFICACH 1945-1995

Bank założony w 1945 jako oddział NBP. Powstał pod nazwą PBKS jako jeden z 9 banków powstałych po reorganizacji NBP w 1989 r. W 1993 r. osiągnął przychody 4,417 bln zł (441,7 mln zł po denominacji) przy zatrudnieniu przekraczającym 3,5 tys. osób. Według zestawień Gazety Bankowej usytuowało go to w tym czasie na 35 miejscu wśród polskich przedsiębiorstw. 

PBKS składał się z 57 oddziałów zlokalizowanych głównie w północnych i zachodnich regionach kraju. Prowadził zarówno złotówkowe, jak i dewizowe rachunki podmiotów gospodarczych oraz klientów indywidualnych. Był bankiem komercyjnym nastawionym na pełną obsługę klienta, oferując mu ponad 50 różnorodnych produktów bankowych.

u 1996 rząd, chcąc zwiększyć wartość banku Pekao SA przed planowaną prywatyzacją, zdecydował o utworzeniu Grupy Pekao SA. Poza bankiem Pekao SA w jej skład weszły: Bank Depozytowo-Kredytowy S.A. z Lublina, Powszechny Bank Gospodarczy S.A. z Łodzi oraz Pomorski Bank Kredytowy S.A. ze Szczecina (należały one do tzw. komercyjnej dziewiątki, czyli banków wydzielonych ze struktur Narodowego Banku Polskiego w lutym 1989). W 1997 r. nowym, wspólnym logo Grupy stał się charakterystyczny żubr. W 1998 r. banki Grupy Pekao SA rozpoczęły łączenie, zakończone 1 stycznia 1999 r.

Źródła:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Bank_Pekao

http://www.computerworld.pl/artykuly/302821/Pomorski.Bank.Kredytowy.w.Szczecinie.html

 

A.: Poziomy napis na fakturowanym tle: POMORSKI BANK KREDYTOWY S.A. , obok miniatura logo Banku. Otok falbankowy. R.: Budynek Banku. W otoku napis: 50 LECIE ODDZIAŁU W GRYFICACH. Niesygnowany. Medalier: nieznany. Ø 62 mm. Metal patynowany.

PIERWSZY KOMERCYJNY BANK W LUBLINIE

PBK w Lublinie założony został przez Davida Bogatina - amerykańskiego biznesmena rosyjskiego pochodzenia, który w 1976 roku wyemigrował z ZSRR do Stanów Zjednoczonych. W 1988 roku przyjechał do Polski. Na Lubelszczyźnie założył firmę Sun-Pol, która zajmowała się m.in. eksportem mrożonych warzyw i owoców oraz szyciem ubrań. Na początku 1991 roku założył Pierwszy Komercyjny Bank w Lublinie (dalej w skrócie: PKBL). Bogatin objął w nim 97,5% akcji. Był to drugi prywatny bank w Polsce założony po 1989 roku, tuż po uchwaleniu prawa bankowego. Nie był to bank jaki znali wcześniej Polacy. Był szokująco nowoczesny. Marmury na korytarzach, podświetlany chodnik przed budynkiem. Po latach szarej komuny klientów kusiły nowocześnie wyposażone placówki banku i oferowane wysokie odsetki. Pod koniec hiperinflacji PKBL zaczął oferować korzystnie oprocentowane lokat i kredyty na atrakcyjnych warunkach, więc ludzie powierzali Bogatinowi oszczędności całego życia.
Agresywna polityka prowadzenia banku przyjęta przez Bogatina, doprowadziła do gwałtownego rozwoju zarówno w obszarze budowy sieci oddziałów, jak i wysokości zgromadzonych depozytów. Do końca roku 1991 Pierwszy Komercyjny Bank miał 800 mld zł lokat i zatrudniał około 200 osób. Dynamiczny rozwój sprawił, że bank zaczął być postrzegany jako zagrożenie dla banków państwowych, a zarazem jako łakomy kąsek do przejęcia.

Szum medialny wokół Pierwszego Komercyjnego Banku w Lublinie, rozpoczął się w styczniu 1992 roku wraz z serią materiałów prasowych, których autorem był dziennikarz lubelskiego oddziału „Gazety Wyborczej”. Przedstawiane zarzuty dotyczyły nieprawidłowości powiązanych z dokumentacją rejestrową banku, w której dokonano podobno fikcyjnego podwyższenia kapitału banku, oraz podejrzenia o gromadzenie depozytów celem ich późniejszego wyprowadzenia przy pomocy kredytów, które faktycznie nigdy nie miały zostać spłacone. Jednocześnie prasa ujawniła informacje o tym, że Bogatin w Stanach Zjednoczonych jest poszukiwany za przestępstwa podatkowe i finansowe (defraudacje przy handlu paliwem i fałszowanie dokumentów). W 1987 roku, żeby uniknąć więzienia wyjechał z USA. Pojawienie się tej informacji w przestrzeni medialnej spowodowało paniczne wycofywanie depozytów z banku. Klienci zaczęli szturmować oddziały.

31 stycznia 1992 roku Bogatin został w Warszawie zatrzymany przez funkcjonariuszy Urzędu Ochrony Państwa i przewieziony do Lublina. Biznesmen był przesłuchiwany w prokuraturze. Gdy dowiedział się, że czeka go areszt ekstradycyjny zasłabł, a potem został odwieziony do szpitala. Po jego opuszczeniu trafił do aresztu w Warszawie. W przesłanym przez Amerykanów wniosku o ekstradycję zarzucono Bogatinowi fałszowanie dokumentów i oszustwa związane z handlem benzyną na 7 mln dolarów. Decyzja o ekstradycji zapadła na mocy układu miedzy Polską i Stanami Zjednoczonymi zawartego w 1927 roku. Mimo próby podważenia wniosku o ekstradycję, Bogatin został przekazany władzom amerykańskim. 13 maja 1992 r. sąd amerykański skazał Bogatina na więzienie – od 8 do 13 lat pozbawienia wolności w zależności od sprawowania.
Bogatin odsiadywanie wyroku zakończył i jest dziś pewnie wolnym człowiekiem. Na tym zakończyła się „Afera Bogatina” w Polsce, jednak był to dopiero początek dla późniejszych wydarzeń dotyczących założonego przez Davida Bogatina banku w Lublinie.

eszcze przed ekstradycją, w kwietniu 1992 r., posiadający w PKBL większościowy pakiet akcji Bogatin zdołał za cenę 40 miliardów starych złotych odsprzedać 45 proc. akcji banku Tadeuszowi Olczakowi. Olczak zajął się ratowaniem pozycji Banku. Był wówczas jedynym większościowym udziałowcem. Po przeczytaniu książki „Via Bank i FOZZ” opierającej się na archiwalnych dokumentach Michała Falzmanna (kontrolera NIK, który badał aferę FOZZ i nagle zmarł w tajemniczych okolicznościach), Olczak zdał sobie sprawę że w strukturach PKBL znajdują się osoby zamieszane w aferę FOZZ. Tadeusz Olczak podjął wówczas decyzję o odwołaniu całego zarządu, w tym Jana Rejenta (byłego urzędnika Ministerstwa Finansów, który w 1989 roku wysłany do Londynu jako oficjalny przedstawiciel FOZZ i współodpowiedzialny za zniknięcie 90 tysięcy funtów brytyjskich przekazanych dla FOZZ na zakup po zaniżonej cenie polskiego długu zagranicznego) odpowiedzialnego w Zarządzie Banku za jego restrukturyzację.
8 lutego 1993 roku – tuż przed tym jak zarząd komisaryczny wszedł do PKBL – Olczaka w trybie pilnym wezwano do Urzędu Ochrony Państwa. Do firmy już nie dał rady wrócić. Trafił do aresztu w związku z zarzutami (nieprawdziwymi – jak okazało się po kilkunastu latach na mocy prawomocnego wyroku sądu) dotyczącymi kradzieży 348 samochodów. W areszcie biznesmen przebywał kilka miesięcy.Ekstradycja Bogatina i sprzedaż części jego udziałów w PKBL, doprowadziło w efekcie do interwencji dokonanej przez władze nadzoru bankowego i Narodowego Banku Polskiego. Ewa Śleszyńska (z ramienia Generalnego Inspektoratu Nadzoru Bankowego) wystąpiła do ówczesnej prezes Narodowego Banku Polskiego, Hanny Gronkiewicz-Waltz, o wprowadzenie do PKBL Zarządu Komisarycznego. 8 lutego 1993 roku Hanna Gronkiewicz-Waltz podpisała decyzję o wprowadzeniu do Pierwszego Komercyjnego Banku w Lublinie zarządu komisarycznego.

Co jednak warto zauważyć, również na 8 lutego zwołane zostało Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy PKBL, na którym miała zostać podjęta decyzja o sprzedaży 52,5% udziałów inwestorowi znalezionemu przez Olczaka. WZA nie odbyło się jednak, ponieważ nie przybyła osoba posiadającej 1% udziałów w PKBL. Wprowadzenie Zarządu Komisarycznego tłumaczono chęcią ochrony klientów banku przed utratą oszczędności. Twierdzono również że straty finansowe banku wielokrotnie przekraczały jego fundusze własne. Nie chciano dopuścić do jego bankructwa. Zupełnie inne stanowisko w tej sprawie zajmuje Tadeusz Olczak, który do dziś twierdzi że PKBL nie wykazywał strat, a wersja stworzona przez Zarząd Komisaryczny została stworzona w celu usprawiedliwienia wrogiego przejęcia banku. Tak czy inaczej, Hanna Gronkiewicz-Waltz podpisała decyzję o wprowadzeniu zarządu komisarycznego, a na jego przewodniczącego powołała Jan Rejenta.

Warto w tym momencie wyjaśnić czym właściwie jest instytucja Zarządu Komisarycznego. Według prawa, Zarząd może zostać wprowadzony w sytuacji, gdy w banku albo dochodzi do malwersacji finansowych (np. prania brudnych pieniędzy), albo wskutek źle prowadzonej polityki finansowej bank staje na granicy bankructwa, co grozi niewypłacalnością pieniędzy dla klientów. Jest to instytucja podlegająca prezesowi NBP.
Spłata zobowiązań Bogatina spowodowała, że Zarząd Komisaryczny PKBL dysponował 52,5% akcji własnych banku. Zgodnie z prawem, Zarząd Komisaryczny miał określony czas na sprzedanie wspomnianego pakietu akcji. Tego się jednak nie udało zrobić. 22 czerwca 1993 roku termin mijał i akcje ulegały unieważnieniu. W takiej sytuacji Tadeusz Olczak stawał się właścicielem 95% udziałów o zmniejszonym kapitale.
W kolejnych miesiącach rozegrano kolejny szereg posunięć mających na celu pozbawienie Tadeusza Olczaka jego własności.

Sprawa własności PKB była przedmiotem posiedzenia Zarządu NBP, do którego doszło 22 października 1993 roku. Zarząd NBP (przewodniczyła mu wówczas Hanna Gronkiewicz-Waltz) pisemnie polecił Zarządowi Komisarycznemu, aby przeprowadził denominację udziałów PKBL. Zarząd Komisaryczny Pierwszego Komercyjnego Banku w Lublinie dokonał umorzenia 31 350 akcji własnych banku oraz denominacji akcji należących do Olczaka. Wartość każdej z 27 450 pozostałych akcji serii A spadła w ten sposób z miliona do 40 tysięcy starych złotych (4 dzisiejsze złote) – uzyskana w związku z obniżeniem kapitału akcyjnego kwota 57 702 000 000 zł przeniesiona została do kapitału zapasowego banku. Jednocześnie podjęto decyzję o emisji ponad 6 milionów akcji serii B, czyli podwyższeniu kapitału akcyjnego PKBL o kwotę 250 miliardów starych złotych. Wszystkie akcje serii B PKBL przeznaczone zostały dla Narodowego Banku Polskiego, przez co NBP odpowiadał za ponad 99 proc. kapitału akcyjnego banku.
Tak więc denominacja sprawiła, że wartość udziałów Tadeusza Olczaka spadła 25-krotnie. Stało się to bezprawnie, bowiem w statucie banku znajdował się wówczas zapis, że żadne akcje nie mogą być umarzane ani denominowane.
Zmianę statutu banku dopuszczającą możliwość umarzania akcji przez obniżenie kapitału akcyjnego zgłoszono do rejestru sądowego dopiero pod koniec listopada 1993 roku.
Podjęte decyzje oznaczały faktyczną nacjonalizację banku – spółki akcyjnej i wywłaszczenie Tadeusza Olczaka jako osoby dysponującej 45% kapitałem akcyjnym, pozostawiając tym samym jego obecność w strukturze akcjonariatu Pierwszego Komercyjnego Banku w Lublinie w symbolicznym charakterze.
Olczakowi zamknięto też drogę sądową, informując go w dniu 15 listopada 1993 roku jedynie o unieważnieniu akcji, a przemilczając fakt denominacji akcji. O obniżeniu wartości nominalnej akcji powiadomiono go dopiero w styczniu 1994 roku, po wpisaniu stosownych rozstrzygnięć do rejestru handlowego.
Pokrzywdzony biznesmen sprawę skierował do sądu. Sąd Gospodarczy w Lublinie wystąpił do Sądu Najwyższego z zapytaniem czy Zarząd Komisaryczny może denominować akcje, a ten uznał, że… tak, choć w żadnej ustawie nie ma przepisu zezwalającego na to. Później, za zgodą NBP, Zarząd Komisaryczny został przekształcony w zarząd PKBL, a prezesem banku został… Jan Rejent.

Wydawać by się mogło, że jak na jeden bank, przez zaledwie trzy lata istnienia, i tak wiele się wokół niego wydarzyło. Nie był to jednak koniec pomniejszych afer z Pierwszym Komercyjnym Bankiem w roli głównej.
W dniu 27 października 1998 roku zawarto umowę sprzedaży akcji Pierwszego Komercyjnego Banku Spółka Akcyjna w Lublinie na rzecz Powszechnego Banku Kredytowego Spółka Akcyjna w Warszawie z rozłożeniem płatności na okres 10 lat wraz z dopuszczeniem przeniesienia całości przedsiębiorstwa PKBL na PBK.
Przedmiotem umowy sprzedaży z dnia 27 października 1998 r., przy zawarciu której Sprzedającego – Narodowy Bank Polski reprezentowała Pani Hanna Gronkiewicz-Waltz, było 41 649 044 akcji banku z ich ogólnej liczby 41 680 000 o wartości nominalnej cztery złote każda akcja, co stanowiło 99,93% kapitału akcyjnego Banku.
Istotny jest sposób zapłaty za akcje. Mianowicie zobowiązanie w stosunku do NBP rozłożone zostało na sześć rat, z których płatność największej raty – stanowiącej 50 proc. wartości akcji – przypadała dopiero na październik 2008 roku.
W związku z powyższymi działaniami wniesiono do prokuratury zawiadomienie o przestępstwie, które kwalifikuje się jako faktyczne udzielenie Powszechnemu Bankowi Kredytowemu dziesięcioletniego nieoprocentowanego kredytu, co było niewątpliwie działaniem na szkodę NBP, a tym samym interesu publicznego.
Następnie w dniu 1 lipca 1999 roku, zawarto umowę sprzedaży przedsiębiorstwa Pierwszego Komercyjnego Banku Spółka Akcyjna, na rzecz Powszechnego Banku Kredytowego Spółka Akcyjna, w której to umowie cena sprzedaży przedsiębiorstwa została określona na kwotę jeden złoty.

Stan postępowania karnego w tej sprawie do dziś nie znalazł swojego końca.

Dotychczasowe, przekazywane przez Olczaka zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa przez grupę osób powiązanych ze sprawą PKBL, w tym byłą prezes Narodowego Banku Polskiego, okazywały się bezskuteczne. Było tak między innymi przy złożonym przez Tadeusza Olczaka zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa z listopada 2006 r., w przypadku którego, odmówiono wszczęcia śledztwa w sprawie.

W 2011 roku warszawski sąd prawomocnym wyrokiem uniewinnił Olczaka od wszystkich fikcyjnych zarzutów postawionych mu w lutym 1993 roku (dotyczących kradzieży 348 samochodów). Olczak, z racji wyrządzonych mu krzywd i strat, bezprawnego i drastycznego obniżenia wartości posiadanych papierów wartościowych banku oraz popełnionej zbrodni bezprawnego pozbawienia wolności, co zostało stwierdzone wyrokiem sądowym, skierował zarzuty przeciwko skarbowi państwa. Jego pełnomocnik wystąpił do sądu o odszkodowanie w wysokości 160 milionów złotych. Olczak skierował również zawiadomienie do Trybunału w Strasburgu. Sprawa do dziś nie została do końca wyjaśniona.

http://www.aferyfinansowe.pl/afery-w-polsce/pierwszy-komercyjny-bank-w-lublinie/

 

A.: Fasada gmachu bankowego. Poniżej napis: PIERWSZY KOMERCYJNY BANK S.A. W LUBLINIE 1992. R.: W podkowiasty kształt medalu wpisane na górze koło ze stylizowaną literą „B”. Poniżej półkoliście napis: THE FIRST COMMERCIAL/ BANK S.A./ IN LUBLIN. 1991. Niesygnowany. Medalier: nieznany. Rozmiar: 79 x 79 mm. Mosiądz.

GBG - GÓRNOŚLĄSKI BANK GOSPODARCZY

Górnośląskie Banku Gospodarczego SA (GBG Bank) rozpoczął działalność na podstawie decyzji Nr 44 prezesa Narodowego Banku Polskiego z 3 października 1990. Pierwsze operacje finansowe przeprowadził 2 stycznia 1991 roku w oddziale w Katowicach. W 1995 zyskał inwestora strategicznego: Powszechny Bank Kredytowy SA. Od 1 stycznia 2002 do maja 2004 GBG Bank funkcjonował w Grupie Kapitałowej Banku Przemysłowo-Handlowego. Potem akcje od poprzedniego udziałowca – Banku BPH –  kupił 25 maja 2004 Getin Holding

24 września 2004 nastąpiła zmiana nazwy banku na Getin Bank SA. Następnie, w grudniu 2004 Getin Bank przejął Bank Przemysłowy w Łodzi. Rok później zakończona została transakcja zakupu Wschodniego Banku Cukrownictwa przez Getin Holding. W marcu 2006 oddziały WBC zostały włączone do sieci sprzedaży Getin Banku, natomiast licencja bankowa oraz kapitały WBC posłużyły jako podstawa do budowy Noble Bank. W styczniu 2010 Getin Bank połączył się z Noble Bank, tworząc w ten sposób instytucję finansową o nazwie Getin Noble Bank SA.

Źródło:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Getin_Bank

 

A.: Po środku na gładkim tle cyfra „10”, poniżej napis: LAT. Przy krawędzi napis: GBG BANK • GBG BANK • GBG BANK.
R.: Po środku na gładkim tle logo Banku. Przy krawędzi napis: GÓRNOŚLĄSKI  BANK GOSPODARCZY S.A. • GRUPA PBK. 
Niesygnowany. Medalier: nieznany. 
Ø 60 mm. 
Powierzchnia lustrzana. 
Metal.

TOWARZYSTWO KREDYTOWE ZIEMSKIE

Towarzystwo Kredytowe Ziemskie w Królestwie Polskim, pierwsza polska instytucja bankowa, stowarzyszenie właścicieli ziemskich Królestwa Polskiego z siedzibą w Warszawie założone w 1825 z inicjatywy Franciszka Ksawerego Druckiego - Lubeckiego; celem stowarzyszenia było udzielanie kredytów długoterminowych; stowarzyszenie wspierało polskich właścicieli ziemskich, działało do 1939.

Gmach Towarzystwa w Warszawie według projektu Henryka Marconiego wzniesiono w latach 1856–1858 przy ul. Kredytowej. Dyrekcje szczegółowe TKZ mieściły się w Kaliszu, Lublinie, Płocku, Radomiu, Siedlcach, Suwałkach.

Do Towarzystwa przystąpić mogli właściciele dóbr opłacający powyżej 100 zł podatku. Drobna szlachta i chłopi byli wykluczeni. Do Towarzystwa przystąpił też rząd z częścią dóbr narodowych.

Towarzystwo pomagało oddłużyć, ale także zmodernizować majątki ziemskie. Listami zastawnym Towarzystwo spłacało długi hipoteczne majątków: oprocentowanie wynosiło 4%, do spłaty w ciągu 28 lat razem z odsetkami. Powołując Towarzystwo Ziemskie Kredytowe nakazano również uregulowanie hipotek. Listy zastawne Towarzystwa trafiły na giełdę berlińską, co w późniejszym okresie spowodowało wykupywanie majątków przez spekulantów.

Komisja Przychodów i Skarbu przystąpiła do Towarzystwa z częścią dóbr narodowych i poduchownych. Wskazano 184 dobra, które miano obciążyć pożyczką Towarzystwa.

Po utworzeniu Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego obowiązkiem duchowieństwa było zgłaszanie swych dłużników do Towarzystwa, które listami zastawnymi z fundacyjnych kapitałów spłacało długi hipoteczne majątków. Przy zakładaniu hipotek plebani byli obowiązani zgłaszać swe udokumentowane roszczenia do majątków, jak też po powstaniu w stosunku do majątków podlegających kasacie za udział w nim.

Źródła:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Towarzystwo_Kredytowe_Ziemskie_w_Kr%C3%B3lestwie_Polskim

BANK POLSKI

Bank Polski – bank emisyjny i kredytowy działający w latach 1828–1885 w Królestwie Polskim, z siedzibą w Warszawie. Założony przez księcia Ksawerego Druckiego -Lubeckiego.

Była to instytucja rządowa o własnej osobowości prawnej. Bank Polski miał prawo emisji banknotów do wysokości kapitału zakładowego (początkowo 30 mln zł polskich, od 1834 — 42 mln, od 1841 — 8 mln rubli, czyli ok. 53 mln zł pol.), udzielał kredytów krótko- i długoterminowych, obsługiwał pożyczki zagraniczne.

W latach 1829–1837 finansował budowę dróg w Królestwie Polskim, 1829–1842 — górnictwo rządowe (w 1833 stał się jego inwestorem i administratorem) itp. Od 1834 finansował budowę cytadeli warszawskiej.

W 1869 został podporządkowany rosyjskiemu Ministerstwu Skarbu w Petersburgu w  1870 pozbawiony prawa emisji banknotów i udzielania kredytów długoterminowych.

1 stycznia 1886 został postawiony w stan likwidacji (zakończonej 1894) a jego majątek przejął Bank Państwowy Rosji.

Ponownie, Bank Polski już jako spółka akcyjna, czyli bank prywatny z prawem emisji z siedzibą w Warszawie, założony został 15 kwietnia 1924 (a faktycznie działający od 28 kwietnia 1924), na mocy ustawy o naprawie Skarbu Państwa i reformie walutowej, w formie spółki akcyjnej z kapitałem 100 mln zł. Później kapitał podniesiono do 150 mln, podzielonych na 1,5 mln akcji po 100 zł każda.

Głównymi zadaniami Banku Polskiego SA było: emisja pieniądza, regulowanie obiegu pieniężnego i ułatwianie kredytu. Powołanie Banku było jednym z etapów reformy pieniądza Władysława Grabskiego. Ponieważ Bank był spółką  akcyjną prawa handlowego, której akcje nabyli w drodze emisji publicznej zwykli obywatele, był w dużej mierze niezależny od rządu, ale realizował jego politykę pieniężną.

Bank miał monopol państwowy na emisję banknotów do 31 grudnia 1944 (przedłużony w 1939 r. do 31 grudnia 1954). Co najmniej 30% pieniądza miało mieć pokrycie w złocie (w mniejszej ilości w srebrze) i dewizach, po reformie z 1927 roku zwiększono te próg do 40%. Dywidenda wypłacana akcjonariuszom nie mogła przekraczać 8%. Gdy zysk wynosił od 8 do 12%, to połowa przypadała Skarbowi Państwa, a druga połowa akcjonariuszom jako superdywidenda. Powyżej 12% państwo brało 2/3. Likwidacja Banku, wygaśnięcie przywileju lub dalsze prowadzenie Banku jako zwykłego banku wymagało 2/3 głosów Walnego Zgromadzenia.

We wrześniu 1939 roku Ignacy Matuszewski i Henryk Floyar - Rajchman w dramatycznych okolicznościach ewakuowali poprzez Rumunię, Turcję i Syrię cały zapas złota i dewiz Banku Polskiego na terytorium Francji.

Siedzibą Banku Polskiego do 19 września 1939 roku był Paryż, a od 1 lipca 1940 r. – Londyn, skąd w roku 1946, decyzją zarządu pod przewodnictwem Bohdana Winiarskiego, Bank Polski przeniósł siedzibę władz do Warszawy. Do kraju przeniesiono także zapas złota z depozytów Banku w bankach brytyjskich, francuskich i amerykańskich i wydrukowane w Wielkiej Brytanii banknoty, przeznaczone do obiegu w Polsce.

Nie zostały jednak one dopuszczone do obiegu, ponieważ Rząd Tymczasowy (sukcesor PKWN) powołał 2 lutego 1945 roku NBP, odbierając BP prawo emisji. Z tego powodu BP wszedł 1951 r. w okres likwidacji zakończonej w 1952 roku.

Zapas złota – majątek – będący pokryciem banknotów Banku Polskiego został rozdysponowany przez władze komunistyczne na wydatki budżetowe w latach 1946-1958, w tym częściowo został przeznaczony na odszkodowania dla wywłaszczonych w wyniku ustawy o nacjonalizacji przemysłu obywateli państw obcych (poprzez przekazanie stosownych kaucji rządom USA, Wielkiej Brytanii i Francji w konsekwencji stosownych umów kompensacyjnych (clearingowych), gdzie rządy tych krajów przejęły zobowiązania wobec swych obywateli z tytułu majątku pozostawionego (i wywłaszczonego) na terenie Polski)

100 ROCZNICA UTWORZENIA BANKU POLSKIEGO
100TH ANNIVERSARY OF POLISH BANK

W 1928 r. w setną rocznicę powstania Banku Polskiego wybito pamiątkowy medal i wydano księgę rocznicową Bank Polski 1828–1928. 

AUTHOR: J. AUMILLER
O: TWO HEADS LOOKING RIGHT SIDE / INSCRIPTION: KS. KSAWERY LUBECKI - HR. LVDWIK JELSKI 1828-6.V.1928, ON NECK SYGN. J. AUMILLER, 
R: ON TOPEAGLE /  DOWN DATE MCMXXVIII / INSCRIPTION ON TABLE IN CENTER: PAŃSTWO POLSKIE / POWOŁUJĄC DO ŻYCIA W ROKU 1924 / BANK POLSKI / JAKO OSTOJĘ ŁADU PIENIĘŻNEGO W KRAJU / I JAKO WYRAZ DUCHOWEJ ŁĄCZNOŚCI / Z PRZEDWIEKOWĄ INSTYTUCJĄ TEJŻE NAZWY / WYRAŻA WDZIĘCZNOŚĆ TYM LICZNYM OBYWATELOM / KTÓRZY NIE SZCZĘDZILI OFIAR / NA SKARB NARODOWY (POLISH STATE BRINGING INTO EXISTENCE IN 1924 POLISH BANK AS A BULWARK OF MONETARY ORDER IN STATE AND AS A SPIRITUAL CONNECTEDNESS WITH CENTURY-OLD INSTITUTION OF THIS NAME EXPRESS ITS GRATITUDE TO ALL MANY CITIZENS WHICH SUPPORTED NATIONAL TREASURY)
MATERIAL: BRONZE 
DIAMETER: 55 MM, 
WEIGHT: 71,28 GR 
YEAR: 1928
MEDAL AVAILABLE IN BOX OF NATIONAL MINT, Strzałkowski 609
SOLD: 2018
PRICE: 125,00 - 175,00 PLN

160 ROCZNICA UTWORZENIA BANKU POLSKIEGO

 

Źródła:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Bank_Polski_(Kr%C3%B3lestwo_Polskie)

http://pl.wikipedia.org/wiki/Bank_Polski_Sp%C3%B3%C5%82ka_Akcyjna

Narodowy Bank Polski (NBP)

W 1944 r. na terenach wyzwalanych przez Armię Czerwoną spod okupacji niemieckiej Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, znajdujący się w orbicie wpływów moskiewskich, zamierzał powołać własną instytucję emisyjną niezależną od Banku Polskiego SA, związanego z rządem RP w Londynie. PKWN został wkrótce przekształcony w Rząd Tymczasowy RP z siedzibą w Lublinie. Rząd ten utworzył dekretem z 15 stycznia 1945 r. bank państwowy - Narodowy Bank Polski, wyposażając go w monopol emisji nowej waluty - złotego. Zaczął funkcjonować jako bank państwowy pod nadzorem ministra skarbu. NBP szybko skupił świetne kadry, w tym sztab pracowników Banku Polskiego. Ich fachowe umiejętności i doświadczenie były wielką siłą NBP przez wiele lat. Początkowo NBP przyjął zasady skopiowane ze statutu Banku Polskiego. Zakładano, że będzie on bankiem emisyjnym, nieangażującym się w bezpośrednie finansowanie przedsiębiorstw, zajmującym się kreacją i emisją pieniądza oraz kontrolą i kredytowaniem – na bazie kredytu refinansowego – banków komercyjnych. Od czasu swego powstania bank był jednak uzależniony od resortu finansów, rządu i ośrodka decyzyjnego, którym było kierownictwo partii komunistycznej. Na jego czele stał prezes pochodzący z nominacji władz państwowych. NBP odegrał dużą rolę w procesie odbudowy gospodarczej państwa i integracji ziem zachodnich. Zadaniem banku było w początkowym okresie regulowanie emisji i uruchomienie kredytów na odbudowę gospodarki. Od 1946 r. rozpoczął on w coraz szerszej skali bezpośrednie finansowanie przemysłu, zgodnie z państwowymi planami gospodarczo-finansowymi.  Już na początku 1946 r. powierzono NBP kontrolę finansową i bezpośrednie finansowanie górnictwa, hutnictwa i przemysłu włókienniczego. W kolejnych latach stawał się centralą finansową, określającą działalność całego systemu kredytowego na podstawie planowania kredytowego, będącego pochodną planowania rzeczowego. W latach 1946-1947 funkcjonował w gospodarce wielosektorowej w systemie przejściowym między gospodarką rynkową i planową. Zmiana ustroju gospodarczego od 1948 r. pociągnęła za sobą zmianę roli NBP, który przekształcił się w bank obsługujący finansowanie gospodarki kierowanej centralnie. W tej postaci funkcjonował przez blisko 40 lat, tj. do czasu rozpoczęcia transformacji polityczno-gospodarczej w latach 1989-1990. W 1989 r. rozpoczęto w Polsce budowę podstaw gospodarki rynkowej. W takiej gospodarce rola pieniądza, a także systemu bankowego jest zasadniczo inna, niż to było w systemie gospodarki centralnie kierowanej. Pieniądz odgrywa aktywną rolę, decyzje rzeczowe są zazwyczaj pochodną sytuacji finansowej podmiotów gospodarujących. Inna jest również struktura systemu bankowego. W końcu lat 80. rozpoczęto w Polsce budowę tzw. dwuszczeblowego systemu bankowego, tzn. składającego się - z jednej strony - z banku centralnego, a z drugiej - z sieci banków komercyjnych. Ustawy wprowadzające dwuszczeblowy system bankowy weszły w życie na początku 1989 r. W takim systemie, typowym dla gospodarek rynkowych, bank centralny jest podmiotem regulującym obieg pieniądza, zapewniającym stabilność systemu finansowego oraz świadczącym usługi pozwalające na sprawne funkcjonowanie banków. Tym samym bank centralny pełni funkcje makroekonomiczne i o charakterze systemowym, nie uczestniczy natomiast w bezpośrednim świadczeniu usług na rzecz podmiotów niefinansowych. Tymi ostatnimi zadaniami zajmują się banki komercyjne.

Z NBP wydzielono takie banki jak:

Powszechna Kasa Oszczędności (ob. Powszechna Kasa Oszczędności Bank Polski) – 1987

Państwowy Bank Kredytowy w Warszawie (PBK, później Powszechny Bank Kredytowy, ob. Bank BPH) – 1989

Bank Przemysłowo-Handlowy w Krakowie (BPH, ob. Bank BPH) – 1989

Bank Śląski w Katowicach (BŚ, ob. ING Bank Śląski) – 1989

Wielkopolski Bank Kredytowy w Poznaniu (WBK, ob. Bank Zachodni WBK) – 1989

Pomorski Bank Kredytowy w Szczecinie (ob. Bank Polska Kasa Opieki) – 1989

Bank Depozytowo-Kredytowy w Lublinie (ob. Bank Polska Kasa Opieki) – 1989

Powszechny Bank Gospodarczy w Łodzi (PBG, ob. Bank Polska Kasa Opieki) – 1989

Bank Gdański S.A. (BG, ob. Bank Millennium) – 1989

Bank Zachodni we Wrocławiu (BZ, ob. Bank Zachodni WBK) – 1989

Polski Bank Inwestycyjny (PBI, później Kredyt Bank, ob. Bank Zachodni WBK) – 1993

Narodowy Bank Polski jako bank centralny Rzeczypospolitej Polskiej podejmuje działania na rzecz stabilności monetarnej i stabilności systemu finansowego, służące stworzeniu podstaw długotrwałego rozwoju gospodarczego. Zadania NBP oraz kształt systemu bankowego określa Art. 227 Konstytucji RP oraz ustawa o Narodowym Banku Polskim i ustawa Prawo bankowe, uchwalone przez Sejm 19 sierpnia 1997 r. Podstawowym celem działalności NBP jest utrzymanie stabilnego poziomu cen. Zgodnie z opracowaną przez Radę Polityki Pieniężnej Średniookresową strategią polityki pieniężnej na lata 1999 - 2003, średniookresowym celem NBP jest obniżenie inflacji poniżej poziomu 4% do 2003 r. W ramach zadań wykonywanych dla stabilności krajowego systemu finansowego NBP współuczestniczy w sprawowaniu nadzoru bankowego, podejmuje działania na rzecz systemu płatniczego, a także promuje rozwój bezpiecznej infrastruktury rynku finansowego. Czynnikami sprzyjającymi realizacji tych zadań są m.in.: monitorowanie i analizowanie sytuacji na rynkach finansowych oraz sytuacji gospodarczej, a także ścisła współpraca z instytucjami nadzorującymi pozostałe segmenty rynku finansowego. Istotnym elementem działalności NBP są przedsięwzięcia o charakterze edukacyjnym. Ich celem jest propagowanie w społeczeństwie wiedzy o gospodarce i rynkach finansowych. Poprzez organizowanie i inicjowanie badań naukowych NBP przyczynia się do wzrostu świadomości ekonomicznej społeczeństwa oraz poprawy poziomu informacji ekonomicznej dla organów państwa i sektora finansowego.

Podstawowymi organami Narodowego Banku Polskiego są:

- Prezes NBP - jest powoływany przez Sejm na wniosek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, na 6-letnią kadencję. Jest on przewodniczącym Rady Polityki Pieniężnej, Zarządu NBP oraz Komisji Nadzoru Bankowego.

- Rada Polityki Pieniężnej - jest organem powołanym na mocy ustawy o Narodowym Banku Polskim z dnia 29 sierpnia 1997 r. W jej skład wchodzi 9 członków - powoływanych po trzech przez Prezydenta, Sejm i Senat - oraz przewodniczący, którym jest Prezes NBP. Zadaniem Rady Polityki Pieniężnej jest coroczne ustalanie założeń polityki pieniężnej oraz podstawowych zasad jej realizacji. Rada ustala wysokość podstawowych stóp procentowych, określa zasady operacji otwartego rynku oraz ustala zasady i tryb naliczania i utrzymywania rezerwy obowiązkowej. Zatwierdza ona plan finansowy banku centralnego oraz sprawozdanie z działalności.

- Zarząd - kieruje działalnością NBP, podejmując uchwały w sprawach nie zastrzeżonych w ustawie o NBP do wyłącznej kompetencji innych organów NBP. Jego podstawowym zadaniem jest realizacja uchwał Rady Polityki Pieniężnej, uchwalanie i realizowanie planu działalności NBP oraz wykonywanie zatwierdzonego przez RPP planu finansowego, a także realizacja zadań z zakresu polityki kursowej i systemu płatniczego.

W trakcie swojego istnienia tematyce NBP poświeconych bylo wiele medali. Poniżej znaleźć można niektóre z nich.

XXV LAT NBP - 1945-1970

 


Wymiary - 60 MM. X 50 MM. 
WAGA - 110 G.


NBP - 1 GROSZ

 

 

30 LAT NBP CHEŁMNO

 

ŹRÓDŁA

pl.wikipedia.org/wiki/Narodowy_Bank_Polski

http://www.sciaga.pl/tekst/9418-10-nbp

PKO BP

Dzieje PKO Banku Polskiego są ściśle powiązane z najnowszą historią Polski. Już w pierwszych miesiącach II Rzeczypospolitej,  wydanym 8 lutego 1919 r. dekretem, Naczelnik Państwa Józef Piłsudski, powołał do życia Pocztową Kasę Oszczędności - instytucję, która zapoczątkowała istnienie PKO Banku Polskiego. Kasa podlegała ministrowi poczt i telegrafów, a jej pracownicy byli urzędnikami państwowymi. Jej pierwszym dyrektorem został mianowany 28 grudnia 1919 Hubert Linde. Z czasem utworzono centralę Banku w Warszawie oraz pierwsze oddziały lokalne: w Krakowie, Lwowie, Łodzi, Poznaniu i Katowicach.

Do zadań PKO, zbudowanej na wzór kas pocztowych w wielu krajach europejskich, należało organizowanie systemu oszczędnościowego, obrotu przekazowego i czekowego, kupno i sprzedaż państwowych papierów wartościowych, inkaso weksli.

Sukcesem przedwojennej PKO była rozbudowa systemu różnych form oszczędzania, co miało przyzwyczaić społeczeństwo do korzystania z usług instytucji bankowych i przyciągnąć do PKO dużą część pieniędzy przechowywanych w skrytkach domowych. Planom tym nie sprzyjał początkowo brak polskiej waluty oraz wysoka inflacja w pierwszych latach powojennych.  Dlatego m in. jednym z zadań PKO stało się wprowadzenie do obiegu polskiego złotego zamiast marki polskiej. Udało się to zrealizować w  kwietniu 1924 r. W 1925 r. przeciętne wkłady na jedną książeczkę wahały się od 153 do 213 zł. Największe zainteresowanie oszczędzaniem w PKO wykazywali urzędnicy i wojskowi, rzemieślnicy i robotnicy, przedstawiciele wolnych zawodów , młodzież szkolna i dzieci oszczędzające w Szkolnych Kasach Oszczędności . Wyrazem rosnącego zaufania do PKO był wzrost liczby książeczek oszczędnościowych. W 1928 r. było ich 180 tys., a w 1939 r. - już 3, 4 mln.

Wysokość zgromadzonych wkładów (w 1938 r. sięgająca 800 mln zł) plasowała PKO na pierwszym miejscu wśród polskich banków. Pozwoliło to na finansowe zaangażowanie w inwestycje krajowe. Ze środków zgromadzonych w PKO finansowano pośrednio (przez zakup skarbowych papierów wartościowych) m.in. budownictwo mieszkaniowe, budowę dróg, mostów i linii kolejowych, a także największe budowy odrodzonej Polski - miasta i portu w Gdyni, zapór w Porąbce i w Rożnowie, Centralnego Okręgu Przemysłowego.

Po wybuchu II wojny światowej,  PKO  funkcjonował pod zarządem niemieckim. Jednak już w styczniu 1945 r. Ministerstwo Skarbu przygotowało projekt reorganizacji polskiej bankowości. W wykazie banków, które miały podjąć działalność, nie było jednak Pocztowej Kasy Oszczędności. Tymczasem pracownicy PKO samorzutnie przystąpili do zabezpieczania resztek majątku i podejmowania starań o wznowienie działalności. Pisano liczne memoriały i petycje, które ostatecznie zostały uwzględnione. W kwietniu 1945 r. Minister Skarbu wydał zarządzenie w sprawie uruchomienia PKO. Siedzibą władz był początkowo Kraków.

Odrodzona PKO starała się zrekonstruować przedwojenny model funkcjonowania. Jednak nie zarząd, ale władze ministerstwa i PZPR decydowały o zasadniczych kierunkach polityki Kasy. Postanowieniem dekretu z 1948 r. o reformie bankowej w miejsce Pocztowej Kasy Oszczędności powołano Powszechną Kasę Oszczędności.

Mimo zmiany nazwy, w potocznym odczuciu nie nastąpiło zerwanie ciągłości funkcjonowania największej polskiej instytucji oszczędnościowej. Dla większości klientów i dużej części pracowników Powszechna Kasa Oszczędności stanowiła bezpośrednią kontynuację Pocztowej Kasy Oszczędności.

Stopniowo rosło zainteresowanie znanymi sprzed wojny formami oszczędzania. O ile w 1946 r. PKO obsługiwała zaledwie 6 tys. książeczek oszczędnościowych, to trzy lata później - już 270 tys. Na wzrost zaufania do Kasy wpłynęła reforma walutowa w 1950 r., ponieważ wkłady oszczędnościowe w PKO były przeliczane na nowe złote w stosunku 100:3, podczas gdy gotówka w zdecydowanie mniej korzystnym stosunku 100:1.

Stopniowo rozwijała się własna sieć PKO, lecz większość operacji dokonywały placówki pocztowe. Zakres działań Kasy nadal był ograniczony do przyjmowania oszczędności Polaków i przekazywania ich w formie lokaty do budżetu państwa. Dopiero w roku 1972 upoważniono PKO do udzielania ludności pożyczek gotówkowych. W 1974 r. obsługiwano blisko 32 mln książeczek, a ofertę PKO wzbogacono o rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy (ROR) dla osób fizycznych.

Kolejnym zwrotem w historii był rok 1975, kiedy Kasę włączono do struktur Narodowego Banku Polskiego (NBP). Nazwa PKO, którą zachowała część oddziałów NBP i stworzenie w NBP odrębnych pionów odpowiadających za zakres działania dawnej Kasy, nie oznacza, że Powszechna Kasa Oszczędności istniała w tym okresie w choćby w szczątkowej formie.

Do reaktywowania PKO doszło w 1987 r. Statut Powszechnej Kasy Oszczędności nadany uchwałą Rady Ministrów z 7 września określał, że "PKO jest bankiem oszczędnościowo-kredytowym oraz dewizowym obsługującym osoby fizyczne i prawne, jednostki gospodarki uspołecznionej, w tym spółdzielcze budownictwo mieszkaniowe i jednostki gospodarki nieuspołecznionej". PKO przejęła od NBP sieć składającą się z 345 placówek bankowych i 120 ekspozytur, 6671 Szkolnych Kas Oszczędności oraz otrzymała 23,3 tys. etatów. W pasywach dominowały wówczas oszczędności klientów indywidualnych (90, 2 proc.), a w aktywach kredyty udzielone spółdzielniom mieszkaniowym (47,5 proc.).

Proces przystosowywania działalności Banku do warunków wolnego rynku, na którym przyszło działać po 1989 r., następował bardzo szybko. W statucie nadanym w 1992 r. po raz pierwszy użyto nazwy Powszechna Kasa Oszczędności - Bank Państwowy (w skrócie PKO BP).

W następnym roku powołano pierwszą Radę Nadzorczą PKO Banku Polskiego. W jej skład weszli przedstawiciele NBP, Ministerstwa Finansów oraz pracowników Banku. Funkcjonowała na takich zasadach, jak w spółkach prawa handlowego.

Pod koniec 1993 r. Bank miał już prawie 1 tys. oddziałów i ekspozytur, co stanowiło ponad 20 proc. sieci placówek bankowych w Polsce. Znajdował się pierwszej trójce polskich banków.

W roku 1997 uruchomiony został informacyjny portal internetowy, a trzy lata później zaproponowano klientom usługi bankowości elektronicznej.

Wraz z rozwojem oferty Bank rozbudowywał sieć oddziałów, instalując na dużą skalę bankomaty uzupełniające działalność kasową. Pierwszy bankomat uruchomiono we wrześniu 1990 r. w Oddziale 10 w Warszawie. PKO Bank Polski bardzo szybko zajął pierwsze miejsce na rynku pod względem obsługiwanych rachunków klientów indywidualnych i instytucjonalnych oraz wydanych kart płatniczych.

Ważnym wydarzeniem było przekształcenie Banku w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa pod nazwą PKO Bank Polski Spółka Akcyjna. Wpisano ją do rejestru 12 kwietnia 2000 r. Rozpoczął się proces przygotowania spółki do upublicznienia akcji. Debiut giełdowy nastąpił 10 listopada 2004 r.

Kolejne wielkie wyzwanie stanowiło wdrożenie w latach 2005-2008 Zintegrowanego Systemu Informatycznego. Był to największy i najszybciej zrealizowany projekt informatyczny w instytucji finansowej w Polsce. Pozwolił na pracę wszystkich oddziałów i połowy agencji Banku w jednolitym środowisku informatycznym.

Dzisiaj PKO Bank Polski jest uniwersalnym bankiem depozytowo-kredytowym, obsługującym osoby fizyczne, małe i duże firmy oraz wielkie korporacje, instytucje rządowe i samorządowe, a także inne podmioty. Usługi  finansowe oferowane są w blisko 1,2 tys. oddziałach, ponad 1,2 tys. agencjach oraz za pośrednictwem elektronicznych kanałów dostępu.

Bank prowadzi działalność skarbową i inwestycyjną. Jest także obecny na rynkach zagranicznych. Podstawowe obszary biznesowe Banku wspierają spółki tworzące wraz z nim Grupę Kapitałową PKO Banku Polskiego.

Najważniejszymi spółkami Grupy Kapitałowej  PKO BP są obecnie:

·         Kredobank S.A. (Ukraina)

·         PKO BP Bankowy Powszechne Towarzystwo Emerytalne S.A.

·         PKO  Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S.A. 

·         PKO Leasing S.A.

·         Bankowe Towarzystwo Kapitałowe S.A. 

·         Centrum Elektronicznych Usług Płatniczych eService Sp. z o.o.

·         Inteligo Financial Services S.A.

·         Qualia Development Sp. z o.o. (dawniej: PKO BP Inwestycje)

W okresie całego istnienia tej instytucji, powstało wiele medali poświeconych PKO. Poniżej zaprezentowano niektóre z nich.

50 LAT PKO - I ODDZIAŁ PKO BP W GORZOWIE 

WIELKOPOLSKIM

 

70 LAT PKO 

 

70 LAT PKO NA ZIEMI ŁÓDZKIEJ

 

Metal	tombak srebrzony i oksydowany
Wymiary	średnica 70mm
Nakład	200 szt.
Emitent	Powszechna Kasa Oszczędności, Łódź
Data emisji	styczeń 2000

Awers: Napis: PO/WSZECH/NA KASA/OSZCZĘDNO/ŚCI ODDZIAŁ/REGIONALNY/W/ŁODZI; przy nim stylizowana łódź z wiosłem.

Rewers: Logo PKO, napis: 70 LAT/PKO/NA ZIEMI/ŁÓDZKIEJ/1930-2000, u dołu gałązka laurowa.

Projektant: Włodzimierz Rudnicki

75 LAT PKO

 

PKO SKO

Szkolna Kasa Oszczędności (SKO) - szkolny system oszczędzania, w ramach którego uczniowie gromadzą pieniadze na specjalnych książeczkach, prowadzony przez PKO Bank Polski  i niektóre banki spółdzielcze. SKO to zgodnie z prawem bankowym jedyna możliwa w Polsce forma oszczędzania dla dzieci poniżej 13. roku życia. W ramach SKO oszczędza obecnie ponad 150 tysięcy dzieci w blisko 2000 szkołach w całej Polsce.

Ideę oszczędzania wśród dzieci omawiała już w 1773 roku Komisja Edukacji Narodowej. Zgodnie z jej zaleceniami powinno się w szkołach „ćwiczyć dzieci w oszczędzaniu“. Pierwsze Szkolne Kasy Oszczędności powstały kilka lat po uzyskaniu przez Polskę niepodległości. W 1925 roku Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, Stanisław Grabski wydał okólnik, w którym wskazywał, że „młodzieży szkolnej należy wpajać umiejętność i zasady oszczędzania pieniędzy”. Jednym ze sposobów realizacji tego celu miało być między innymi tworzenie Szkolnych Kas Oszczędności. Pierwsze z nich powołano w 1927 roku. W 1935 roku kasy zostały objęte kuratelą Pocztowej Kasy Oszczędności, która po II wojnie światowej przekształcona została w powszechna Kasę Oszczędności Bank Polski, obecnie PKO Bank polski S.A..

Szkolne Kasy Oszczędności największą popularność zyskały po II wojnie światowej, stając się jedną z ikon PRL. W ciągu kilkunastu lat po wojnie założono ich w ponad 20 tysiącach szkół w całej Polsce. W latach 80. ubiegłego wieku SKO były obowiązkowo prowadzone we wszystkich szkołach podstawowych, a patronat nad programem obok Powszechnej Kasy Oszczędności sprawowało Ministerstwo dukacji Narodowej oraz Zwiazek Harcerstwa Polskiego.

System Szkolnych Kas Oszczędności różni się od bankowego tym, że do zgromadzonych przez uczniów kwot nie są doliczane odsetki. Oprocentowane są natomiast książeczki zbiorcze. Uzyskane odsetki powiększają środki zebrane przez uczniów w ramach wspólnych akcji – sprzedaży surowców wtórnych, kiermaszy, zbioru owoców leśnych, etc. Zgromadzone pieniądze przeznaczane są na wspólne wydatki poszczególnych klas i szkół – wycieczki, zakup sprzętu sportowego lub indywidualne nagrody dla członków SKO.

W 2011 roku PKO Bank Polski planował zamianę papierowych książeczek na specjalny rachunek z dostępem przez internet i telefon komórkow. Bank uruchomił również platformę blogową przeznaczoną dla szkół, które uczestniczą w programie SKO.

Propozycja założenia bloga PKO Banku Polskiego spotkała się z niemałym odzewem. Obecnie swoje blogi posiada ponad 150 szkół z całej Polski. Do regularnego dodawania wpisów zachęcają konkursy.

Jedna ze szkół obecnych na platformie blogowej realizuje własne innowacyjne projekty. Za przykład można wymienić pierwszy w Polsce system zarządzania kontem SKO – kaSKO SP20 Białystok. Opis systemu został opublikowany na ich własnym blogu. Inne innowacyjne projekty realizowane przez SKO przy Szkole Podstawowej nr 20 w Białymstoku zostały opisane m.in. w zbiorczym wpisie podsumowującym roczną działalność. Szkoła ta została nagrodzona w pierwszym etapie konkursu "SKO Blog miesiąca".

http://pl.wikipedia.org/wiki/Szkolna_Kasa_Oszcz%C4%99dno%C5%9Bci

Źródła

http://pl.wikipedia.org/wiki/Szkolna_Kasa_Oszcz%C4%99dno%C5%9Bci

www.pkobp.pl

medale z kolekcji własnej

INVEST-BANK (PLUS BANK)

Invest-Bank S.A. (od 6 grudnia 2013 r. jako Plus Bank S.A. ) – bank komercyjny z siedzibą w Warszawie. Powstał w 1991 roku w Poznaniu, założony przez Piotra Bykowskiego. Jest bankiem detalicznym, specjalizującym się w udzielaniu kredytów gotówkowych, hipotecznych i przyjmowaniu depozytów terminowych. W ostatnich latach Bank rozpoczął szeroką współpracę w zakresie finansowania Klientów Korporacyjnych.

Invest-Bank jest od 1999 r. częścią grupy kapitałowej należącej do Zygmunta Solorza-Żaka, w której skład wchodzi także Cyfrowy Polsat S.A. (właściciel platformy Cyfrowy Polsat, sieci komórkowej Cyfrowy Polsat i Telewizji Polsat). Na koniec 2013 r. bank obsługiwał około 300 tys. Klientów.

6 grudnia 2013 roku bank zmienił nazwę na Plus Bank, co jednocześnie zainicjowało współpracę banku z operatorem sieci komórkowej Plus, Polkomtelem.

 

Metal	tombak srebrzony i oksydowany
Wymiary	średnica 60 mm
Nakład	685 szt.
Emitent	Invest-Bank S.A., Poznań
Data emisji	styczeń 2001

Awers: Mapa Polski, słoneczko i napis: Z PODZIĘKOWANIEM OD / INVEST / BANK S.A. / 1991 - 2001.

Rewers: Kobieta w powiewnych szatach. Przy krawędzi napis: FORTUNA.

Projektant: Jerzy Sobociński.

Źródła:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Plus_Bank

http://www.mennica.com.pl/

BANK GOSPODARSTWA KRAJOWEGO (BGK)

Bank Gospodarstwa Krajowego – jedyny bank państwowy, z siedzibą w Warszawie. Powstał w roku 1924 z fuzji trzech banków publicznych: Polskiego Banku Krajowego, Państwowego Banku Odbudowy i Zakładu Kredytowego Miast Małopolskich. Inicjatywa utworzenia tego banku należała do Władysława Grabskiego.

Bank był w okresie międzywojennym istotnym elementem aktywnego kształtowania wewnętrznej polityki ekonomicznej Państwa Polskiego. Na przykład poprzez niego uratowano od bankructwa największe w Polsce i jedne z największych w Europie zakłady włókiennicze „K. Scheiblera i L. Grohmana” w Łodzi, czego dokonał oddelegowany w tym celu jego uprzedni dyrektor – gen. Feliks Maciszewski. Bank był tez współwłaścicielem British and Polish Trade Bank A.G.  w Wolnym Mieście Gdańsku.

Obecnie BGK obsługuje kilkanaście programów i funduszy celowych.

 

Metal	tombak patynowany
Wymiary	średnica 70mm
Nakład	500 szt.
Emitent	Bank Gospodarstwa Krajowego, Warszawa
Data emisji	styczeń 1999

Awers: Na tle muru logo BGK i napis: 75 LAT/BANKU/GOSPODARSTWA/KRAJOWEGO.

Rewers: Płaskorzeźba z elewacji siedziby banku oraz daty: 1924-1989-1999. Sygnatura HJ.

Projektant: Hanna Jelonek

Źródła:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Bank_Gospodarstwa_Krajowego

http://www.mennica.com.pl/

BANK HANDLOWY W WARSZAWIE - CITI HANDLOWY

Bank Handlowy w Warszawie S.A. (BHW) – bank komercyjny z siedzibą w warszawie, działający aktualnie pod marką Citi Handlowy (poprzednio: Citibank Handlowy). Jest 10 największym bankiem w Polsce pod względem wartości aktywów, a 18 pod względem liczby placówek.

Został założony w 1870 przez grupę osób wywodzących się z burżuazji finansowej, ziemiaństwa i inteligencji. Inicjatorem był finansista Leopold Kronenberg (1812-1878). Jest jednym z najstarszych banków w Polsce i w Europie. Pierwszym prezesem banku był Józef Zamoyski. Już w 1872 bank posiadał filie i oddziały w Petersburgu, Moskwie, Berlinie, Gdańsku(Commerzbank in Warschau), Szczecinie i Łodzi oraz przedstawicielstwa we Włocławku, Płocku, Grójcu, Guzowie, Lublinie i Rawie Mazowieckiej. W następnych latach oddziały otwierano w kolejnych miastach, tym w Łodzi i Sosnowcu (1895),Częstochowie (1897), Lublinie (1898) i Kaliszu (1898). W pierwszych latach XX wieku Bank Handlowy był największym prywatnym bankiem na ziemiach polskich i jednym z niewielu prowadzących obsługę finansową handlu z Rosją i Europą Zachodnią. W okresie tym obroty banku wahały się na poziomie 2 mld rubli co było sumą większą od ówczesnego budżetu Imperium Rosyjskiego. Bank wniósł znaczący wkład w budowę sieci kolejowej i ważnych zakładów przemysłowych na terenie Królestwa Polskiego. Bank nie przerwał swojej działalności w okresie obu wojen światowych jedynie ograniczając działalność. W czasie II wojny światowej oddziały banku na terenach włączonych do Rzeszy zostały zlikwidowane, zaś te na terenie Generalnego Gubernatorstwa działały pod ścisłą kontrolą władz okupacyjnych. Reaktywowany w 1945, bank początkowo obsługiwał prywatne przedsiębiorstwa przemysłowe i handlowe oraz niektóre spółdzielnie. Jako jeden z trzech banków uniknął po wojnie formalnej nacjonalizacji. Poddany został jednak kontroli rządowego komisarza a państwo przejęło znaczącą ilość akcji. W okresie istnienia Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej był jednym z dwóch banków (obok Pekao S.A.), działających w formie spółki akcyjnej.

Po 1945 Bank Handlowy został głównym polskim korespondentem banków zagranicznych, a w 1964 uzyskał oficjalnie monopol na obsługę transakcji polskiego handlu zagranicznego. Spowodowało to w konsekwencji zbudowanie największej spośród ówczesnych polskich instytucji finansowych sieci banków korespondentów, otwarcie oddziału w Londynie, przedstawicielstw zagranicznych w Nowym Jorku, Moskwie, Belgradzie, Rzymie i Berlinie oraz afiliacji w Wiedniu, Luksemburgu i Frankfurcie. Po 1989 bank stracił uprzywilejowaną pozycję w handlu zagranicznym i zaczął przekształcać się stopniowo w bank handlowy, otwierając liczne oddziały w kraju.

W okresie przemian ustrojowych bank odegrał istotną rolę w skandalu Funduszu Obsługi Zadłużenia Zagranicznego. Znaczna część operacji walutowych FOZZ prowadzona była właśnie za pośrednictwem Banku Handlowego. Podczas kontroli przeprowadzonej w banku przez NIK w latach 1991-1992 ujawniono liczne nieprawidłowości ujawnione w protokole pokontrolnym Działalność dewizowa Banku Handlowego, którego autorem była inspektor Halina Ładomirska. W raporcie wykazano, że w okresie kontroli bank prowadził działalność dewizową na szkodę polskiej gospodarki i oszacowano straty w ciągu tych dwóch lat na 5-10 mld dolarów^[4]. W 1997 dokonano prywatyzacji banku.

W 2001 miała miejsce fuzja Banku Handlowego w Warszawie S.A. oraz Citibank (Poland) SA. Aktualnie największym akcjonariuszem jest Citibank, N.A. (od 14 sierpnia 2007 75 % akcji oraz 75 % głosów na WZA).

Od czerwca 1997 Bank Handlowy jest spółką notowaną na warszawskiej Giełdzie Papierów Wartościowych, od kwietnia 2011 do września 2013 wchodził w składWIG20, a następnie w skład nowego indeksu WIG30.

Pierwszą siedzibą banku był Pałac Mostowskich w Warszawie gdzie wynajmowano mu pomieszczenia, w 1871 bank przeniósł się na ulicę Długą hip. 542, a następnie na ul. Mazowiecką. W 1874 oddano do użytku własny budynek banku projektu Leonardo Marconiego na rogu współczesnych ulic Traugutta i Czackiego (wówczas Berga i Włodzimierzowskiej), w którym do dziś znajduje się jeden z jego oddziałów. W latach 1945-1949 rolę tymczasowej siedziby pełnił gmach łódzkiego oddziału przy ul. Piotrkowskiej 74. W 1950 centrala powróciła do odbudowanego gmachu na Traugutta 7/9 w Warszawie. W 1979 przeniesiono ją do wieżowca przy ul. Chałubińskiego 8, gdzie mieściła się do 2005. Obecnie główna siedziba banku znajduje się w pałacu Jabłonowskich przy Senatorskiej 16.

Z okazji kolejnych rocznic istnienia, bank wybił poniższe medale pamiątkowe.

BANK HANDLOWY W WARSZAWIE 1875-1925
BANK HANDLOWY IN WARSAW  1875 - 1925

 

STRZAŁKOWSKI 537

O: LEOPOLD BARON KRONENBERG / IN TH CENTER HEAD OF BARON KRONENBERG

R: SITTING WOMAN / BANK HANDLOWY W WARSZAWIE / 1875 -1925
MATERIAL: BRONZE
DIAMETER: 55 MM
WEIGHT:
SCULPTOR: BIERNACKI
SOLD: 2008
PRICE: 935,00 PLN

BANK HANDLOWY W WARSZAWIE SPÓŁKA AKCYJNA 1870-1970
BANK HANDLOWY IN WARSAW PLC 1870 - 1970

 

O: BANK HANDLOWY W WARSZAWIE SPÓŁKA AKCYJNA / BANK BUILDING / STYLIZED LETTERS BHW / 1870- 1995

R: TREE / 125 LAT / STYLIZED LETTERS BHW (BANK HANDLOWY W WARSZAWIE)

MATERIAL: METAL

125 LAT BANKU HANDLOWEGO S.A. W WARSZAWIE 1870-1995
125 YEARS OF BANK HANDLOWY PLC IN WARSAW 1870-1995

O: BANK HANDLOWY W WARSZAWIE S.A. / BANK BUILDING / STYLIZED LETTERS BHW / 1870- 1995
R: TREE / 125 LAT / STYLIZED LETTERS BHW (BANK HANDLOWY W WARSZAWIE)
MATERIAL: METAL

Źródło:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Bank_Handlowy

KREDYT BANK S.A.

Kredyt Bank S.A. – w latach 1990 – 2013 bank komercyjny z siedzibą w Warszawie. Był 7. największym bankiem w Polsce pod względem wartości aktywów, a 9. pod względem liczby placówek. 4 stycznia 2013 w wyniku fuzji z Bankiem Zachodnim WBK, Kredyt Bank przestał istnieć jako osobny byt prawny, stając się de facto marką handlową Banku Zachodniego WBK. We wrześniu 2013 marka Kredyt Bank została wycofana z rynku i zastąpiona marką Bank Zachodni WBK.

Powstał w 1990 jako jeden z pierwszych prywatnych banków w Polsce, założony przez Stanisława Pacuka. W kolejnych latach przejmował kolejne banki: Bank Ziemski w Warszawie, Wrocław Bank, Powszechny Bank Handlowy Gecobank S.A., Bank Regionalny w Rybniku, Bank Depozytowo – Powierniczy Glob oraz Prosper Bank S.A. W 1994 roku zadebiutował na Giełdzie Papierów Wartościowych. W roku 1997 połączył się z Polskim Bankiem Inwestycyjnym S.A.. W 2001 roku belgijska Grupa KBC pozyskała w wyniku emisji ponad 50% akcji Kredyt Banku, w 2002 roku miała już ponad 75% akcji.

W 2001 roku nawiązano współpracę i została podpisana umowa bancassurance z Wartą. W tym samym roku firma posrednictwa finansowego Żagiel S.A. stał się częścią Grupy Kredyt Banku (do roku 2009, kiedy to został sprzedany na rzecz grupy KBC). W 2005 roku Kredyt Bank, wraz z Grupą Warta zmieniły logo, które symbolizuje synergię między obiema firmami (i wzorowane jest na logo KBC jako wspólnego właściciela spółek).

13 lipca 2011 roku grupa KBC poinformowała, że ma zamiar sprzedać posiadane 83% akcji banku, aby spełnić postanowienia planu restrukturyzacyjnego KBC Bank, który pod koniec 2009 roku został przedstawiony Komisji Europejskiej, w ramach jej zgody na wsparcie ze strony belgijskiego rządu w czasie ogólnoświatowego kryzysu. W 2012 roku hiszpańska grupa Banco Santander, właściciel BZ WBK porozumiała się z KBC w sprawie połączenia obu banków. 4 stycznia 2013 nastąpił wpis do KRS na mocy którego Bank Zachodni WBK S.A. stał się następcą prawnym Kredyt Banku. We wrześniu 2013 roku zakończył się proces wycofywania marki „Kredyt Bank” z rynku – wszystkie placówki oznaczone tym logo zmieniły szyldy na Bank Zachodni WBK, strona internetowa została przekierowana na www.bzwbk.pl, zmianie uległ także wygląd serwisów transakcyjnych.

Podczas swojego istnienia, Kredyt Bank zajmował się finansowaniem niektórych przedsięwzięć kulturalnych, w tym również w realizacji przedsiewzięć filmowych. Z tej okazji wybito m in poniższe medale.

KREDYT BANK S.A. GŁÓWNY SPONSOR PROMOCJI FILMU "PAN TADEUSZ"

WSPIERAMY POLSKAKULTURĘ 1999

 


KREDYT BANK S.A. WSPÓŁREALIZATOR "OGNIEM I MIECZEM' 1999

 

http://pl.wikipedia.org/wiki/Kredyt_Bank

BRE BANK S.A. ODDZIAŁ W KATOWICACH 

BRE BANK S.A. - current name mBank

Foto due to kindeness of  sebaw27 on allegro.pl




mBANK

mBank – funkcjonująca w latach 2000-2013 marka detaliczna BRE Banku. Powstała w 2000 roku była największym bankiem wirtualnym (bankowość elektroniczna) oraz trzecim pod względem wielkości bankiem detalicznym w Polsce (2011: obsługuje 2,7 mln klientów). W 2013 marka mBank została przeniesiona na cały dotychczasowy BRE Bank.

14 października 1998 roku Powszechny bank Gospodarczy w Łodzi  uruchomił pierwszy w Polsce rachunek z dostępem przez internet. Pracownicy tego nieistniejącego już banku stworzyli 26 listopada 2000 roku bank wirtualny – mBank. Był siódmym bankiem w Polsce oferującym zdalny dostęp do rachunku i umożliwiającym dokonywanie transakcji bez konieczności odwiedzin w oddziale. Był pierwszym bankiem, który zaproponował wyłącznie wirtualną obsługę klientów w zintegrowanych kanałach dystrybucji – Internet, telefon stacjonarny i telefon  komórkowy (SMS, WAP).

24 listopada 2007 roku uruchomiony został mBank w Czechach i na Slowacji. Reklamowany jest pod hasłem: nowa forma bankowości. Oferował konto prowadzone bez opłat, darmowe przelewy internetowe oraz kartę Visa Classic.

2 czerwca 2011 roku, na oficjalnym blogu mBanku zapowiedziano wprowadzenie opłat za posiadanie karty Visa Electron w ramach darmowego eKonta. Od 1 sierpnia 2011 klienci sporadycznie płacący tą kartą w sklepach i punktach usługowych ponoszą za nią opłatę w wysokości 2 złotych miesięcznie. Wprowadzono możliwość rezygnacji z karty płatniczej, ale bez niej nie można korzystać z wpłatomatów, a zatem bezprowizyjne wpłacanie gotówki na konto też staje się niemożliwe.

W 2011 roku grupa 919 konsumentów wytoczyła MultiBankowi i mBankowi pozew zbiorowy z powodu niejasnych zapisów regulujących kwestie oprocentowania kredytów hipotecznych. Jest to pierwszy w Polsce pozew zbiorowy przeciwko bankowi.

W 2013 roku nastąpił rebranding BRE Banku, MultiBanku oraz mBanku zostały połączone w jedną instytucję, pod marką mBanku.